Imke thuis ( deel 4 )

8 oktober 2005

Imke mag naar huis! Wat hebben we daar lang op moeten wachten, meer dan 2 maanden lang!!! Eerst rijden we nog even langs bij de ouders van Freija om met onze kleine meid te pronken. Kort daarna rijden we naar huis. Het is een fantastisch gevoel om ze bij ons te hebben en te verzorgen maar makkelijk is anders. Niet veel later weent ze heel hard omdat haar temperatuur daalt. Stevig induffelen is de boodschap maar kort daarna heeft ze het te warm. Ook blijft ze nog veel last hebben van slijmpjes en de volgende dag was haar voedingsonde er al uit. Er zat niets anders op dan terug naar het ziekenhuis te rijden en dit na 1 dagje thuis. Het is niet makkelijk de eerste dagen want er zijn geen verpleegsters of dokters in de buurt en er is geen controle meer om haar saturaties en hartslag te meten maar ze is bij ons en we doen ons uiterste best.

9 okt.-14 okt.

Het is goed weer voor de tijd van het jaar en we kunnen regelmatig eens gaan wandelen met haar. We voelen ons echte ouders. Er komt regelmatig bezoek en heel wat mensen kunnen haar voor het eerst van dichtbij zien en eens vastnemen. Wel moeten we er heel hard opletten dat ze niet ziek wordt want dat kan er echt niet bij. De dagelijkse hygiene blijft ontzettend belangrijk. Bij de consultatie met de kinderarts blijkt er een mogelijk probleem te zijn met haar bekken ( omdat ze veel te lang in een zelfde houding zou gelegen hebben ?) dus moeten we met haar terug op controle. Elk bezoek bij de kinderarts blijft een ware beproeving want wat gaat men weer vinden? Heel af en toe stokt haar adem een keer ( door het teveel aan slijmpjes die ze niet verwerkt krijgt) en dat is telkens weer heel beangstigend. Na controle blijkt alles in orde maar we krijgen extra medicatie en motilium. Ze geeft ook heel regelmatig haar voeding terug en we proberen nieuwe voeding uit.

14 okt.- 20 okt.

Tijdens deze periode proberen we terug haar tutje te geven. Helaas moet ze hiervan telkens opnieuw braken. Drinken uit een flesje is onbegonnen werk. Haar algemene ontwikkeling gaat traag vooruit. Echt gericht kijken of glimlachen lukt nog niet. Het ergste nieuws krijgen we later nog te horen. Na 2 gehoortesten blijkt er toch een gehoorprobleem te zijn. Met verbijstering en ongeloof vertellen we het vreselijke nieuws aan onze familie. Is ons Imke doof? Komt dit er ook nog eens bij? Heeft ze ons nooit kunnen horen? Dit lijkt ons zo onwaarschijnlijk dat het niet waar mag zijn!! We zijn er echter zeker van dat ze wel reageerde op geluiden maar deze testen bewijzen ' voorlopig ' het tegendeel. Hoe moeten wij Imke grootbrengen met zulk een grote hartafwijking en met een ernstig gehoor probleem?! Haar hartafwijking hadden we al een plaatsje kunnen geven maar dit er nog eens bij? We zijn op en ten einde raad. Waarom wij?

21 okt. - 31 okt.

Freija is elke minuut van de dag met Imke bezig. Ze is een fantastische mama! Imke krijgt elke dag haar badje en geniet van het warme water. Als ze zich goed voelt volgt ze met haar oogjes enkele voorwerpen en reageert ze op geluidjes. Op ma 25 oktober kan ze met haar mama voor de eerste keer gaan shoppen in het shopping center. Imke is heel rustig en geniet,...net als de mama. Enkele dagen later heeft ze wat aan gewicht verloren. We moeten er op toezien dat ze genoeg voeding binnen blijft houden. Dit is niet makkelijk want haar melkje wordt nog altijd via een spuit in haar maagje gepompt. Deze handeling kan makkelijk een uur duren. Na haar voeding is het best dat we ze niet te veel vastpakken om braken te voorkomen.


1 nov.- 13 nov.

Begin november gaan we voor de eerste keer met de familie en Imke uit eten. Imke is flink en niemand merkt dat ze haar voeding op een andere manier krijgt dan andere baby's. We zijn trotse ouders. Imke heeft nog altijd veel problemen door een teveel aan slijmpjes en moet daardoor regelmatig kokhalzen. Ook de krampjes steken weer de kop op. We merken goed dat ze het dikwijls moeilijk heeft en proberen er altijd te zijn voor haar. Donderdag moeten we terug naar Gent voor een grondig cardiologisch onderzoek. Daar merkt men dat haar hartje goed werkt, haar gewicht in orde is maar dat ze nog in een herstelperiode zit. Haar algemene ontwikkeling blijft daardoor nog traag vooruit gaan. De dokters vertellen ons dat de operatie goed gelukt was maar dat de eerste dagen toch heel kritiek waren. Ze komt dan ook van heel erg ver en we spreken heel de tijd over 'overleven' in plaats van 'ontwikkelen'. Imke is een hele sterke meid en we genieten elke minuut van haar want op 14 nov. moeten we terug naar UZA (voor 2 dagen )om allerlei onderzoeken te ondergaan, o gruwel !!

Imke in Antwerpen ( deel 3 )

21 september 2005

Inderdaad. imke mag overgeplaatst worden naar UZA Antwerpen! Dit is voor ons een hele grote stap voorwaarts. We hebben sterk het gevoel dat onze dochter veel dichter bij ons is en zijn we van die verre verplaatsingen vanaf. In Antwerpen ligt ze in de isoleerkamer maar dan de luxe uitvoering tegenover Gent. De kamer is heel ruim en modern en we voelen ons heel wat beter. Maar veel belangrijker, Imke ziet er goed uit en ze heeft nog maar 1 infuusje en de sondevoeding. De grootouders mogen elke dag een uurtje op bezoek en andere bezoekers mogen beperkt even binnenkomen. Eindelijk kunnen we ons vechterke laten zien aan familie en vrienden! Freija blijft heel de dag bij haar en ze doet al een deel van de verzorging.

22 sept- 26 sept 2005

Imke doet het goed deze dagen. Ze verliest meer en meer vocht en ze ziet er heel erg mooi uit. Ze bouwen elke dag haar medicatie een beetje af en haar saturaties ( zuurstof in het bloed ) zijn onder controle. Door haar hartprobleem liggen die nog heel wat hoger dan normaal maar ze blijven redelijk constant. We kunnen haar nu ook voor de eerste keer haar kleertjes aandoen wat vooral voor de mama genieten is. Dit is het moment van de bezoekjes die we dan ook heel erg graag ontvangen.

27 sept.

Ongelofelijk maar waar! Haar laatste infuusje is er uit! Geen extra medicatie meer en eindelijk is ons Imke vrij van draadjes! Dit tot grote opluchting van de grootouders want na 2 maanden wachten mogen ze Imke in hun armen nemen. Doordat Imke enkel en alleen slechte ervaringen heeft met aanrakingen ( voedingsonde steken, prikken, infusen aanleggen, wondverzorging, enz. ) merken we dat ze lichamelijke contacten soms vervelend vindt en dat ze nog veel slaapt. Niet verwonderlijk natuurlijk na zo een verschrikkelijk zware ingreep.

28 sept. - 30 sept.

We krijgen bezoek van de cardioloog van Gent en uit onderzoek blijkt dat Imke cardiologisch in orde is en zowaar stillaan naar huis zou mogen gaan. Als dat geen goed nieuws is! Imke wordt nog onderzocht door de wondverpleegster ( in Gent hebben ze haar wonde terug moeten dichtnaaien) en de plastische chirurg. Haar wonde staat nog een klein beetje open en we moeten voorzichtig zijn, zeker tijdens haar badje.
Haar grootste probleem is die van de voeding. Het lukt maar niet om met het flesje te drinken. Ze zuigt wel een beetje maar slikken en zuigen tegelijkertijd lukt niet. Vandaar moet elke dag een voedingssonde gestoken worden via haar neusje. Deze procedure is heel erg vervelend voor ons Imke en gelukkig krijgen we nu een silicone sonde die maar elke maand vervangen moet worden.

1 okt.- 2 okt.

Freija probeert enkele keren om de voedingssonde te steken bij Imke maar makkelijk is anders. Het lukt niet en dat is een bijkomend probleem. Imke ziet er echter beeldig uit en we zijn terecht trots op haar. Ze is een vechterke met een enorm sterk karakter. We krijgen terug goed nieuws want ze mag naar Jan Palfijn. Als dat niet vlak bij is. Zo is ze nog dichter bij huis en ze zou maar enkele dagen in Jan Palfijn moeten blijven. Ons Imke is bijna thuis. Dit is voor ons heel moeilijk te geloven. Na meer dan 2 maanden afzien dan toch naar huis??

3 okt.-7 okt.

Imke ligt nu in Jan Palfijn ziekenhuis in Merksem. Op nog geen 10 minuutjes zijn we bij haar. Het gaat goed met haar. Ze proberen nog enkele keren om haar melkje met het flesje te geven maar tevergeefs. Haar voeding moeten we langzaam inspuiten met een spuit en dit gedurende 30 a 40 min.. Spijtig genoeg is er niemand die haar van haar voedingprobleem kan afhelpen. We krijgen dan ook een zware slag te verwerken. We zullen waarschijnlijk een hele lange tijd op deze manier moeten voeden. Ze krijgt ook al en hele tijd kine om haar slijmpje los te kloppen. Dit probleem is al vele weken aan de gang en ze kan de slijmpjes maar moeilijk doorslikken ( ook mede door de sonde in haar neus en keel). We leren zelf hoe we Imke het best tapponeren ( met de vingers tegen elkaar gedrukt en met 2 handen op haar rugje en borstkastje zachtjes kloppen ) en dat lukt vrij aardig. Het beste nieuws moet nog komen want Imke mag zowaar naar huis!!!!!!! We vertellen het aan niemand zodat het voor iedereen een grote verrassing is. Eindelijk!

Imke - de operatie ( deel 2 )

9 augustus 2005

Het is zover! Imke wordt vandaag geopereerd. Met een heel bang hartje vertrekken wij samen met mijn vader en Vera naar Gent. Men vertelde ons de dag voordien dat de operatie rond 1 uur zou beeindigd zijn dus daar aangekomen om 12 uur trekken wij naar de cafetaria voor een aantal koffies. Om 1 uur stipt komen wij aan in de gang van K 12 op de 5e verdieping bij de dienst hartheelkunde. Daar melden we ons aan via een parlefonne zodat men op de hoogte is van onze aanwezigheid. Hier melde men ons dat men even ging kijken om ons iets te laten weten. Wij hebben die man nooit gezien. 13 uur werd 14 uur. 14 uur werd 15 uur, enz. de minuten kropen voorbij en leken een eeuwigheid te duren. We wisten van niets en men was ons dochtertje aan het opereren waarbij de slaagkans bepaald was op 50 %. De zenuwen gierden door onze keel en ondertussen zaten wij daar maar in de gang terwijl er continu mensen voorbij wandelden. Er was geen kamertje voorzien, niets te lezen, geen tv en niemand om met ons te praten laat staan te begeleiden op deze vreselijke dag. Ondertussen was het 17 uur geworden en greep mijn vader één van de dokters bij zijn arm om te vragen of men al iets wist van Imke. Niet veel later kwam de anestisist ( iemand die ons al 3 of 4 keer gepaseerd was) ons vertellen dat de zware ingreep gelukt was en dat men aan het afsluiten was. Een enorm zware last viel van onze schouders want onze flinke dochter had het gehaald. Een uur later kwam chirurg dr. Francois ons melden dat de operatie gelukt was en dat we even bij Imke mochten komen. Het beeld van haar was onbeschrijfbaar. Ze lag daar bedekt onder een dekentje met een muur van spuiten en monitors die allemaal verbonden waren met Imke. Het was een gruwelijk zicht maar we waren enorm trots op onze dochter. Ze had de eerste fase gehaald!!
( uit respect voor haar hebben we voorlopig geen fotos van haar op de blog gezet na haar operatie)

10 augustus 2005

Toen we aankwamen in de intensieve en ons Imke zagen liggen de dag na haar zware operatie hadden we het heel erg moeilijk. Imke was helemaal opgezwollen van het vocht en ze werd in slaap gehouden. De eerste 48 uur waren kritiek en levenbedreigend. Verdriet en onmacht namen de bovenhand. We waren overgeleverd aan de dokters en verpleegsters. Het enige wat wij konden doen was bij haar te zijn en een handje vasthouden als er al een handje vrij was.

11 augustus2005

Vandaag was er een lichte verbetering merkbaar en haar bloedgroep en hartje zijn in orde. De operatie is goed gelukt en men begint stilaan de medicatie en de verdoving af te bouwen.

13 augustus

Elke dag rijden we minstens 1 tot 2 maal heen en weer naar Gent. Zo zijn we gemiddeld een uur of 4 op de baan. We mogen gelukkig regelmatig meerijden met tantes en ouders zodat het voor ons nog een beetje te doen blijft. Maar ...dat is het minste dat we kunnen doen voor ons Imke want zij levert elke dag een harde strijd om te overleven. We kunnen niet genoeg zeggen hoe sterk ze wel is en hoe fier we zijn op onze dochter. We spelen ook elke keer haar liedje 'ja ti tsu' gecomponeerd door Toon en Freija met een origineel muziekdoosje hopende dat ze dit op één of andere manier zou kunnen horen.

14-16 augustus

In deze periode verliest Imke nog altijd veel te weinig vocht. Ze is nog altijd heel opgezwollen en ligt dus ook nog aan de beademing. Dit duurt jammer genoeg al te lang. Probleem is dat ze niet genoeg plast en dus het te veel aan vocht niet ' uitplast'. Ze krijgt daarvoor een nierdialyse ( zijn buisjes door haar buikje om het vocht af te drijven).

17 augustus

Onze dochter ziet er al wat beter uit want tijdens de nacht is ze plots wat vocht verloren. Eindelijk !!De nierdialyse is afgekoppeld en ze reageert en beweegt al iets meer. De medicatie wordt traag maar zeker afgebouwd. Voor het eerst merken we een lichte vooruitgang. We blijven hopen en zijn er steeds voor haar. Het verplegend personeel in de hartheelkundige afdeling is heel vriendelijk en behulpzaam. We vertrouwen de mensen daar voor 100%.

18 augustus

Zonder ons op voorhand ingelicht te hebben is Imke verplaatst naar de neonatologie. O gruwel! Inderdaad, de afdeling waar we zo slecht ontvangen zijn geweest. We willen graag Imke dichter bij ons en vragen ons af of ze niet snel naar Antwerpen kan gebracht worden. Dat was echter nog veel te vroeg en haar toestand was nog veel te slecht.

19 augustus

Vandaag hebben we eindelijk een gesprek met de maatschappelijk werkster die ons goed opvangt. Het heeft veel te lang geduurt maar nu kunnen we eindelijk ons zegje eens doen en door haar komen we ook heel wat te weten over de werking in de neonatologie. We zijn niet te spreken over onze aankomst in Gent en de desbetreffende dokter krijgt dan ook een stevige blaam. Ook hebben we die dag een gesprek met de kindercardioloog van Gent. Hij meld ons dat het een heel complexe ingreep was en dat het bij Imke wel heel kantje boord was de eerste uren. Haar hartje is goed maar ze heeft een gedeeltelijke 'klaplong' wat haar genezing wel nog vertraagt. Haar oedeem (vochtophoping) blijft ons zorgen baren want ze blijft nog opgezwollen. In principe moet ze wat bewegen en wat meer wakker worden om dat verdraaide vocht kwijt te spelen. Imke wordt echter nog altijd beademt en veel bewegen zit er dan ook niet in.

20-23 augustus

Veel verbetering in de situatie is er nog niet te melden. Ze blijft opgezwollen, er komt een buisje bij aan haar borst (om vocht af te laten vloeien), de ondersteuning voor de beademing wordt de ene keer wat lager gezet en de andere keer wat hoger, de sondevoeding wordt ook al snel gestopt (overgeven) en ze produceerd heel veel slijmpjes die men regelmatig moet wegzuigen in haar keeltje. Maar !! Ze reageert op ons en zoekt ons met haar oogjes. Ze zuigt eerst een beetje aan een nat doekje en aan onze vinger dus is ze haar zuigreflex niet verloren.Goed zo flinke meid van ons, wat 'normaal' is voor zo goed als alle andere baby's is voor ons een wonder! Imke is een wonderbaby en iedereen mag het weten!

25-26 augustus

Of dit alles nog niet genoeg was heeft men al het haar van ons Imke afgeschoren om ze beter te kunnen prikken en te verzorgen. Ook krijgen we de vraag of ze bij Imke een nieuwe medicijn mogen uitproberen (bloedverdunner) want zij is een ideaal proefpersoon. Volgens de dokters is ze aan de beterhand maar ze was nog niet eens van de beademing af! Ons antwoord was dan ook resoluut nee ! Niet met ons Imke, nooit van ons leven, ze heeft het al moelijk genoeg! De volgende dag was weer een volgende stap vooruit want de verpleegsters hadden speciaal even gewacht met de verzorging. Zo kon Freija voor de eerste keer in 3 weken tijd ons dochtertje een beetje verzorgen en zelf een proper pampertje aan doen. Dit was genieten.

27augustus -7 september

Alles blijft de volgende dagen hetzelfde. We schrikken wel omdat haar alarmpje regelmatig opspringt. Haar hartje slaat vaak op hol maar volgens de artsen is dit met medicatie op te lossen en inderdaad. De volgende dag is dit terug beter. Ze heeft er nog eens een doorligwonde bij gekregen aan haar hoofdje achteraan en ze blijft maar vocht aanmaken. Zelf de dokters weten niet goed hoe dit komt. We blijven ter plaatse trappelen en het duurt veel te lang!

8 september

Yes !!!!!!! De beademing is weg en Imke ademt helemaal zelfstandig. Dit is een hele grote stap voorwaarts want ze heeft ook veel vocht verloren. Ze is zo mooi en sterk onze kleine meid! Onze vreugde was echter van korte duur want ze moest diezelfde avond nog opgenomen worden in de isoleerkamer. Imke had een ziekehuisbacterie opgelopen in haar hoofdwondje en ze kreeg weer extra antibiotica en morfine om wat rustiger te worden. De volgende dagen zijn moeilijk voor haar want haar bloed is niet altijd even goed en haar parameters zakken af en toe. Toch tuttert ze heel graag op haar tutje en kijkt ze regelmatig in het rond.

12 september

Freija mocht vanavond voor de eerste keer (na meer dan een maand) Imke in haar armen nemen. Dit was een zeer emotioneel moment en zeker ééntje om te koesteren. Na lang wachten in de armen van de mama. Waarom moest dit zo lang duren? Imke doet het goed en men wil zo snel mogelijk met de voeding starten. Hopelijk lukt het.

13 sept-20 sept

Niet dus. Het is voor Imke te moeilijk om te zuigen, te slikken en nog eens te ademen. Ze krijgt terug sondevoedig. Enkele dagen later worden de open wondjes (lies, borst) onder lichte narcose dichtgemaakt. De volgende dag heeft ze het moeilijk, waarschijnlijk van de verdoving de dag voordien. De grootouders mogen nu ook voor het eerst even bij Imke. Ze zijn allemaal in de wolken dat ze haar eens niet van achter het glas en via de spiegel moeten zien. Iedereen kan haar even strelen en aanraken. Normaal gezien mag ze heel binnenkort naar neonatologie B. Maar er zijn nog veel kindjes binnengekomen (vooral met hartafwijkingen!) en dus is er voor Imke geen of weinig plaats meer. Dat is goed nieuws want zo mag ze sneller naar Antwerpen! Eindelijk dichter bij huis. Eindelijk terug naar Antwerpen!

Imke ( deel 1)

Het verhaal van een engel

Imke Vanhaecke

28 juli 2005

Imke wordt een maand te vroeg geboren na een zware bevalling. Het duurt een tijdje, voor ons leek het wel een eeuwigheid, voor ze ademde en in de armen van Freija mocht liggen. Een gelukzalig moment om papa en mama te mogen zijn. Want zij is de mooiste van de hele wereld!!

Kort hierna moet Imke nog wat bekomen in de couveuse. Ze is wat zwakjes na haar bevalling en ze is tenslotte te vroeg geboren. Al snel komen haar eerste bewonderaars kijken naar haar en vliegen de felicitaties in het rond. De voeding lukt nog niet en Imke krijgt haar 'voeding' via een infuus.

29 juli 2005

Imke is 1 dagje oud en we krijgen heel wat bezoek en cadeautjes voor haar. We zijn heel gelukkig en trots op ons meisje maar ze moet nog aansterken en in gewicht toenemen. Dit komt omdat ze een longinfectie heeft opgelopen en antbiotica moet innemen. Ze blijft nog wel een tijdje in de couveuse waar ze heel goed verzorgt wordt door de verpleegsters van Jan Palfijn ziekenhuis. Wij zweten ons te pletter op de kamer want het is bijzonder warm.

31 juli 2005

Na een aantal observaties denkt de kinderarts toch dat er een probleem zou zijn met haar hartje. Ademen gaat moeilijk en ze blijft zwakjes. Borstvoeding geven lukt hierdoor ook niet. Men stelt voor om Imke over te brengen naar UZA in Antwerpen om haar hart grondiger te onderzoeken.

1 augustus 2005

Imke wordt met een kleine vervoerscouveuse overgebracht naar de intensieve zorg van UZA in Antwerpen. Ik rij zelf met de wagen en Freija moet Toon nog snel optrommelen want in de ziekenwagen is geen plaats meer. Niet veel later wordt haar hartje met een speciale echo grondig nagekeken door de kindercardioloog en daar volgt het vreselijke verdikt. Ze heeft een zware, ernstige hartafwijking. We worden dan een tijd lang ( een uur of 2) aan ons lot overgelaten in een klein kamertje van 2 op 2 meter en nemen op dat moment al een beetje afscheid van haar. Allerlei emoties gieren door je lichaam en je hebt enkel en alleen elkaar. Hierdoor stopt ook de melkproduktie bij Freija zodat men moet overschakelen op gewone melk. Dan eindelijk kregen we verder uitleg met tekeningen van het probleem en hieruit blijkt dat Imke een soort van hypoplastisch linkerhart syndroom heeft. Jammer genoeg is dit één van de zwaarste hartafwijkingen die er mogelijk zijn want dit betekent dat haar linkse hartkamer niet genoeg ontwikkeld is. Verder zijn er ook nog enkele verbindingen die haar bloed van en naar het hart moeten pompen niet op de juiste plaats aanwezig en is de boog van de aorta te smal. Enkel 3 zware open hartoperaties kunnen haar redden. De eerste moet al snel plaatsvinden want anders red ze het niet. Verder onderzoeken ( nieren, beenderen, hersenen, ...) moeten uitwijzen of een operatie nog wel mogelijk is. Men noemt deze de 'Norwood' operatie. Dit is een zeer zware operatie en de slaagkansen zijn 50%

Wij zijn verplicht om Imke daar achter te laten en vertrekken volledig overstuur naar huis. Daar wacht de familie die al op de hoogte gebracht is. De verslagenheid is enorm en iedereen zit stuk van verdriet. Waarom wij!! Die vraag gaat nog heel vaak door ons hoofd spoken maar zonder antwoord.

2 augustus 2005

Uiteraard bezoeken wij onze kleine meid elke dag in het ziekenhuis. Men doet heel wat vervelende onderzoeken bij haar om te kijken of er niet nog meer aan de hand is. Ondertussen kunnen we Imke koesteren en vastnemen. Jammer genoeg is het moeilijk om ze te verzorgen. Haar hartslag en saturatie wordt 24 op 24 uur gemeten en ze hangt dan ook vol met allerlei draadjes. De alarmpjes piepen daar in de intensieve de hele dag door maar we zijn bij onze dochter. Imke krijgt in Antwerpen de beste zorgen al is het voor Freija helemaal niet zo leuk om Imke niet zelf te kunnen verzorgen en te wassen. Het moederinstinct krijgt de bovenhand.

4 augustus 2005

Tijdens deze dagen doen wij niet veel meer dan over en weer rijden naar het ziekenhuis in Antwerpen en praten. Zo hadden we een telefonisch gesprek met Eef. Zij is de moeder van Mauk. Mauk heeft een hypoplastisch linkerhart syndroom en is 1 van de eerste in Belgie die geopereerd is geworden een 7 tal jaar geleden. Bij hem zijn de 3 operaties gelukt en Mauk is een gelukkig mooi ventje. De levensverwachtingen na deze operaties liggen rond de 80 %. Hierdoor voelen wij sterk aan dat we niet de enige zijn met dergelijk problemen en weten we dat er overlevingskansen zijn. Ook het gesprek met dokter Embrechts die ons vertelde dat verdriet slijt maar schuld niet deed ons besluiten om door te gaan met vechten voor het leven van ons Imke.

5 augustus 2005

Op deze dag komen we samen met de kindercardioloog en de mensen die het chromosone onderzoek hebben gedaan. Er zijn geen verdere afwijkingen meer gevonden en daarom beslissen wij om de eerste operatie te laten doorgaan. Hiervoor moeten we naar Gent omdat men geen hartoperaties doet in Antwerpen.

7 augustus 2005

In Gent komen wij aan in een hele andere wereld. Dit ziekenhuis lijkt een fabriek met gebouwen uit de jaren 50-60. Na een tijdje zoeken komen wij op de plaats waar ze Imke net naartoe hebben gebracht. De neonatologie. Bij deze woorden komen onze haren recht te staan want wij zijn daar heel erg slecht 'ontvangen'. Imke lag daar in een couveuse met ongeveer 18 andere kinderen of prematuren in een veel te kleine ruimte. Een kwartiertje later komt de hoofdverpleegkundige naar ons Imke kijken. Hij begint daar onmiddellijk onze kleine meid af te breken. Hij zag van alles aan haar en we moesten toch maar eens goed nadenken of we met haar wel verder wilde gaan. Dat was net hetgene dat wij de dag daarvoor samen hadden besproken met elkaar. Gelukkig zijn wij 2 rustige mensen of wij hadden die betreffende dokter iets aangedaan. Omdat het een verlengd weekend was waren de psyghologe en maatschappelijk assistente er ook niet om ons op te vangen. Dit moment was één van de moeilijkste die we meegemaakt hebben. Ons vertrouwen in de neonatologie, in Gent, in de dokters en verplegend personeel was helemaal verdwenen en ...morgen is er de operatie !